Tijdens een oudercontact, aan de schoolpoort of snel tussendoor, het kan gebeuren dat de (zorg)leerkracht of leerlingbegeleider wel eens zorgen uit over het gedrag van jouw kind. Wanneer dit (vaak negatief) gedrag aanwezig blijft gedurende een bepaalde periode, durft men ook wel eens de vraag stellen aan ouders of men het kind toch eens zou laten 'testen'. Vaak is dit een (subtiele) manier om aan te geven dat men mogelijks denkt aan bepaalde kenmerken van een onderliggende neurodiversiteit, zoals bij kinderen met AD(H)D, ASS,... Ongetwijfeld gaat er op dit moment van alles door jouw hoofd als ouder. En vooral....wat nu?
Uitdaging 1: Het verschil in snelheid.
Wanneer men deze zorgen tot bij jou als ouder brengt is hier vanuit de school vaak al een heel proces aan voorafgegaan. Men merkt een bepaald gedrag op, men maakt zich hier zorgen om en mogelijks hebben leerkrachten hier al onderling overleg rond gehad. Men heeft dus ook een oordeel of mening omtrent het gedrag van jouw kind gevormd en men spreekt al een advies uit naar jou toe; "laat je kind testen".
Wanneer jij als ouder dit advies te horen krijgt, sta je mogelijks nog niet zo ver als de school. Dit verschil in snelheden tussen het denken van de school en jouw eigen denken als ouder kan best lastig zijn. Zo kan er als ouder zelfs weerstand zijn om het advies van de school al dan niet te volgen. Als ouder kan het belangrijk zijn om eerst met dit verschil aan snelheden aan de slag te gaan. Hoe? Door even op de rem te gaan staan en vragen te stellen!
- Omtrent welk gedrag maakt men zich nu zorgen? Vraag naar concrete voorbeelden!
- Heeft de school al iets ondernomen om dit gedrag te veranderen?
- Is deze vraag naar onderzoek een mening van één leerkracht, het ganse leerkrachtenteam of mogelijks zelf het CLB?
- Merk je dit gedrag ook thuis of buiten de schoolmuren op?
Uitdaging 2: Jouw mening omtrent het schooladvies.
Stel, je hebt ondertussen meer duidelijkheid gekregen over wat maakt dat de school jou het advies geeft om je kind te laten testen. Dan wil dit nog niet zeggen dat je akkoord bent met het advies tot onderzoek. Mogelijks is het ook moeilijk om akkoord te gaan met iets waar je zelf nog niet zo veel over weet. Wat weet jij als ouder al over de kenmerken van AD(H)D, autisme of zelfs hoofbegaafdheid? De kans is ook groot dat wat jij weet als ouder bestaat uit vooroordelen en incorrecte informatie.
Dokter 'google' is vaak ook niet altijd de plek waar je snel de juiste informatie zal terugvinden. En misschien hoef je deze zoektocht ook niet alleen te doen. Soms kan de school jou ook al informatieve websites aanbevelen, al kan je ook beroep doen op het Centrum voor Leerlingenbegeleiding. Als ouder kan je zelf het CLB contacteren om jouw vraag met hen te bespreken. Zij kunnen naast correcte informatie ook naast jou als ouder gaan staan om samen te kijken of de zorgen van de school gegrond zijn. Zij kunnen je begeleiding om zelf tot een geïnformeerde beslissing te komen wat het advies tot onderzoek betreft. Het CLB kan je ook helpen om in te schatten waar je de juiste persoon of zorgorganisatie kan vinden die kan tegemoet komen aan deze vraag.
Uitdaging 3: De twijfel is er altijd, en maar goed.
- "Is een bepaald (negatief) gedrag niet juist normaal voor een kind?".
- "Wordt er niet veel te snel een label op een kind geplakt?"
- "Zal mijn kind er niet uitgroeien?"
Dit zijn maar enkele voorbeelden van gedachten die terecht naar boven kunnen komen in jouw situatie. Zonder hier nu concreet op de inhoud van deze gedachten in te gaan, zijn het voorbeelden van twijfel. En het is ook goed dat deze twijfel er is. Want deze twijfel zal ervoor zorgen dat jij als ouder bereid bent om genuanceerd na te denken over iets heel complex; gedrag. Het gedrag van kinderen is als een samenspel van muzieknoten in een muziekstuk. Misschien is één van de redenen een onderliggende ontwikkelingsstoornis die mee verantwoordelijk is voor een bepaald gedrag. Maar het zal lang niet de enige muzieknoot zijn. Hulpverlening zal ook hier rekening mee houden in het onderzoek. Een onderzoek dat naast moeilijkheden hopelijk ook sterktes in beeld kan brengen en een genuanceerde blik kan werpen op het gedrag van jouw kind, voorbij het label.
Wanneer je dus een advies tot psychodiagnostisch onderzoek van de school krijgt, durf vragen stellen en weet dat je er niet alleen voor staat. Je kan zelf al stappen ondernemen door in gesprek te gaan met de school, maar je kan ook hulp inschakelen vanuit het CLB. Ga in gesprek met mensen in je eigen omgeving of contacteer zelf een hulpverlener en laat je informeren. En uiteindelijk maak je zelf een geïnformeerde beslissing.
Reactie plaatsen
Reacties